گفتگو با دخترهایم درباره عدم خشونت

وقتی دخترهایم از من خواستند که معنای اصطلاح عجیب و غریب عدم‌ خشونت را برایشان توضیح دهم، تازه متوجه شدم با این‌که حدود بیست ‌سال است که در مورد «خشونت» و مبارزه به شیوۀ «عدم‌ خشونت» مطالعه می‌کنم، نمی‌دانم چگونه این موضوع را به زبان ساده برای دو دختر سیزده و هشت‌ساله‌ام شرح بدهم. [روزی] با هم فکاهی مصوری دربارۀ مبارزات مارتین لوتر کینگ و سیاهپوستان آمریکا خواندیم. بعد من به صحبت‌های دخترهایم پس از خواندن کتاب گوش کردم و سؤال‌هایشان را نوشتم. اغلب سؤال‌ها به زندگی روزمره‌شان مربوط می‌شد. اگر کسی به من پرخاش کند، چه باید بکنم؟ اگر در مدرسه کسی با تهدید و زورگویی خواست چیزی از ما بگیرد، چه بکنیم؟ در برابر تعرض جنسی چه باید بکنیم؟ با خشونت جوانان و نوجوانان چه باید کرد؟ و همچنین با خشونت نژادی؟ برای جواب دادن به آن‌ها مجبور بودم مطالعات گرانقدرم را کنار بگذارم... به این ترتیب بود که نشستم و چند صفحه‌ای نوشتم و دادم آن‌ها بخوانند. بعد نوشته‌هایم را چند بار بازنویسی کردم. حرف اصلی من این بود که عدم‌ خشونت دست‌ روی ‌دست گذاشتن نیست. عدم‌ خشونت شیوه‌ای در زندگی و روشی خاص در عمل کردن است که از طریق آن می‌توان به درگیری‌ها پایان داد، علیه بی‌عدالتی به پا خاست و صلح و آرامشی پایدار برپا کرد. در این‌جا کوشیده‌ام از زندگی روزمره و نیز تاریخ بشری نمونه‌هایی ارائه کنم.