پسا اسلامیسم به قلم نویسنده ی جوان کشور، میلاد دخانچی ارتباط تنگانگ سیاست، مذهب و حکومت را تشریح کرده و به نوعی بیان می دارد که تجربیات سیاسی و خط و مشی حکومت در جهان اسلام و به ویژه در میان شیعیان، از ساختاری به معنای حکومت در غالب دولت مدرن برخوردار نبوده است و چنین دیدگاهی را با استناد به نحوه ی حکومت داری در زمان پیامبر و امام اول شیعیان ابراز می دارد. با وجود نفی استیت یا کشورداری مدرن اسلامی، نویسنده مذهب را جدای از سیاست نمی داند و حتی به نوعی به اعمال نقش مذهب در ابعاد مختلف سیاسی و اداری اذعان دارد اما معتقد است حضور مذهب در امور خرد و کلان سیاسی و تعامل با آن نیازمند نگاهی نو و برقراری نوعی تعادل است. در فصل اول این کتاب به رسم دیگر کتاب ها مقدمه ای بر دلیل و ضرورت نگارش اثر از دیدگاه خود نویسنده مطرح شده و فصل دوم به تعریف اصطلاح و مفهوم استیت یا کشورداری سنتی و نوین پرداخته است. نویسنده همچنین با قرار دادن نمونه های غیراستیتی در کنار آن، به راستی آزمایی مفهوم رفرنس استیت اسلامی در دل متون تاریخی و مقالات تئوریکال می پردازد. در فصل سوم چگونگی ایجاد و شکل گیری استیت در تاریخ ایران زمین و ارتباطات آن با مذهب را شرح داده و آن را تا آخرین سلسله ی شاهنشناهی که پهلوی دوم بود و نحوه ی تاثیرپذیری محمدرضا پهلوی از مذهب و سپس سقوط او را دنبال می کند. فصل چهارم مفهوم استیت بعد از انقلاب سال پنجاه هفت و تعاملات اجتماعی مذهبی آن و فصل پنجم، پسااسلامیسم در باب الهیات را مورد بررسی قرار می دهد.
ثبت دیدگاه
دیدگاه کاربران