قلمرو رویایی سپید

قطار از تونلی طولانی عبور می­ کند و وارد قلمروی رؤیایی که پوشیده از برف است می­ شود. و این­گونه است که، با حرکت آرام قطار و عبورش از ایستگاه­ های مختلف، راوی ما نیز وارد داستان می‌شود و زوایایی از قصۀ خود را، همچون تابلوهایی از رؤیا که گاه داستانی عاشقانه گاه داستانی از تنهایی، انزوا، اندوه و ازهم­ گسیختگی روابط عاطفی، برایمان بازگو می­ کند.
یاسوناری کاواباتا با چیره ­دستیِ بسیار زیادِ خود داستان را به‌آرامی، همچون نوری که لحظه ای بر پرد‌ه ­ای تیره می‌افتد و تماشاگر آن را می­بیند، پیش می‌برد و به­ تدریج با عمیق­ ترین زوایای روحی شخصیت هاآشنامان می­کند. گویی خواننده، همچون تماشاگری که در سالن تاریک سینما نشسته، هر آن منتظر دیدن لحظه­ ای از مرئی شدن این تصاویر دنیای خیالی است.
کاواباتا نخستین نویسندۀ ژاپنی است که توانست با ترسیم آداب و رسوم و فرهنگ غنی ژاپنی، با نوشتن آثاری درخشان که از مهم­ ترین و برجسته­ ترینِ آن‌ها می­ توان به دو اثر قلمرو رؤیایی سپید و آوای کوهستان اشاره کرد، نظر آکادمی نوبل را به­ خود جلب کند. کتاب حاضر شاهکار اوست، و آوای کوهستان را نیز به­ سبب فرم بدیعش در روایت داستان و شخصیت‌پردازی مهم ­ترین اثر او دانسته ­اند.
کاواباتا توانست در سال ١٩٦٨ با پشت سر گذاشتن رقیبان سرشناسش ساموئل بکت، نویسنده و نمایشنامه‌نویس ایرلندی، آندره مالرو نویسندۀ فرانسوی و همچنین ویستن هیواودن، شاعر انگلیسی، مهم ­ترین جایزۀ ادبیات، جایزۀ نوبل، را نصیب خود کند.