همیشه پای انگلیس در میان است

وقتی انتخابات اسفند سال 1394 برای مجلس شورای اسلامی، با پیروزی برای هم‌پیمانان رئیس‌جمهور اصلاح‌طلب حسن روحانی همراه شد، آیت‌الله صادق لاریجانی، رئیس وقت قوه قضائیۀ ایران، عنوان کرد که میانه‌روها «لیستی بریتانیایی» از نامزدها انتخاب کرده‌اند و در طول رقابت‌های انتخاباتی با منابع انگلیسی و آمریکایی همکاری می‌کردند.
وقتی فردی شناخته‌شده همچون آیت‌الله صادق لاریجانی – که از یکی از خانواده‌های بانفوذ در ایران است و تسلط خوبی به انگلیسی دارد – واقعاً معتقد به این ایدۀ دور از ذهن است که عوامل بریتانیا می‌توانستند از نارضایتی مردم بهره برده و روی نتیجۀ انتخابات در ایران اثر بگذارند، در این صورت رضایت آنها از اوضاع زندگی‌شان، قابل‌بیان نیست. آنچه مشخص است؛ این تصور که ما (بریتانیایی‌ها) اثراتی نامشهود و فراگیر در زندگی و رویدادهای مختلف در ایران داریم، کاملاً در این کشور ریشه دوانیده است. و این تصور، تنها یک عذر موجه در میان عناصر محافظه‌کار نیست، بلکه بدل به حقیقتی در میان بخش بزرگی از جامعۀ ایران شده است.
این رنجش خاطر نسبت به بریتانیا، از زمان حکمرانی آخرین شاه ایران وجود دارد. چنان‌که خواهیم دید؛ در سال 1332 بریتانیا و آمریکا کودتایی را علیه نخست‌وزیر محمد مصدق طرح‌ریزی کردند. قرار بود شاه ذینفع این کودتا باشد: او می‌توانست بدون هیچ محدودیتی بر مردم حکومت کند. باوجوداین‌، شاه آن‌قدر بدبین بود که توسط دست‌های پشت پردۀ بریتانیا به بازی گرفته می‌شود که شگفت‌انگیزترین اقدامات باید انجام می‌شد تا او اطمینان خاطر پیدا کند.