پروفسور فوفو

زنگ سوم، زنگ ستاره دار بود. چند دقیقه ای از زنگ گذشته بود و هنوز پروفسور فوفو سرکلاس نیامده بود. هرکسی کاری می کرد. زینب و مژگان را نگاه کردم. داشتند تکلیف های زنگ ریاضی شان را با هم چک می کردند تا ببینند کدام را جواب داده اند کدام را نه، یا کدام را درست نوشته اند. همین کارهایشان بود که برای من اعصاب نمی گذاشت. در کلاس باز شد و خانم ناظم وارد شد. پس پروفسور فوفو کجاست؟ نکند آن باندپیچی دست، چیز خطرناکی بوده. حتما زخمی شده. خانم ناظم پشت میز معلم ایستاد و کف دست هایش را روی میز گذاشت.کاری برای پروفسور فوفو پیش اومده. نمی تونن برای این زنگ بیان. پس خیلی آروم و بی صدا بشینید. توی راهرو نیایید و تکلیف های منزلتون رو انجام بدید.بعد دست هایش را بالا آورد و با انگشت تک تک ما را نشان داد: «صدا از این کلاس بیرون نیاد.» و انگشتش روی من ثابت ماند. چشم هایم را ریز کردم و لبخند زدم. بعد از کلاس بیرون رفت. من که نمی توانستم اینجا بنشینم بدون اینکه بدانم در سرزمین گلیم گوش ها چه خبر است، پس سریع پریدم روی نیمکت کنار پنجره و به زینب گفتم: «دفترت رو بردار.» روی میز ایستادم و سرک کشیدم توی حیاط پشتی. هیچ خبری از پروفسور فوفو نبود.