جایی که بودم، دیگر هیچ شباهتی به ساختمان سازمان نداشت. سازمان نبود، ویرانه بود. خرابه. برای چند لحظه قلبم ایستاد. خدایا، این دیگر چه مصیبتی بود؟ زمان فکر کردن به این چیزها نبود. باید فکر کردن به این مصیبت را به شب موکول می کردم، مثل همه ی آدم ها. به خودم که آمدم، سارا را ندیدم. احتمالا رفته بود بیرون. سرگردان و با عجله از میان خرابه ها رد شدم و دوان دوان خودم را رساندم به بلندگو که سیم آویزان از محفظه اش تکان تکان می خورد و جرقه می زد.
بلندگو را با احتیاط برداشتم و گفتم: «هرکسی که صدای منو می شنوه، همین الان از ساختمون خارج بشه! همین حالا!»
ثبت دیدگاه
دیدگاه کاربران