پسران سالخورده

ما هم برای خودمان آدمیم. شاید خریتی کرده باشیم توی ماهِ چندم از سالِ چندمِ ایامِ فحل، ولی خب خاطرِ زن‌مان را می‌خواهیم و مرامِ مردم‌داری را بلدیم. منتهاش ما ذرع‌نکرده پاره کردیم خواب‌وخیالِ بچگی را. چه می‌دانستیم؟ کی بود این‌ها را توی گوش‌مان بخواند؟ به خیال‌مان آنورِ زن‌گرفتن بهشت است. خب نبود؛ حالا چی؟ می‌خواهی حَب جیم بیندازی بالا یا بشوی حرمله؟ این‌ها خواب‌وخیال است. نه آنقدر بی‌رگی که ول کنی، نه زبانم لال غیرتت آب رفته. این فیلم‌های خارجکی را دیده‌ای که یارو یک‌هو ول می‌کند میرود؟ یک‌وقت فکر می‌کردم عجب بساطی است ها... یارو چه‌اش می‌شود زنو زندگی را ول می‌کند و میرود جایی که نه خبرش می‌آید نه خودش؟ ولی بعداً فهمیدم کسی که ناغافل می‌زند به چاک جاده، خیلی قبلتر فلنگ را بسته داداشی. مشکل این است که زمانه ما را عوضی کرده. باید یک‌جورِ دیگری می‌بودیم، عوضش یک‌شکل شدیم. جوری هم شدیم که خودمان تویش مانده‌ایم و سر در نمی‌آوریم.