بانوی سپید

کریستین بوبن برای دوست داران ادبیات در ایران نامی آشنا و برای بسیاری نامی محبوب است. او از عشق، تنهایی، مرگ، زندگی و انسان امروز می نویسد. او برخلاف بسیاری از نویسندگان هم دوره و همفکرش، قلمی تلخ و عبوسانه ندارد و نثرش به شعر و تغزل پهلو می زند. بعضی ها آثار بوبن را در رسته عامه پسندها جا می دهند و برخی معتقدند بوبن طوری می نویسد که اندیشه و معناهای عمیق فلسفی و عاطفی را به خوبی و با لطیف ترین شیوه بیان به مخاطبش عرضه می کند.
بوبن خود نوشتن را نوعی درمان می پندارد و بسیاری از مخاطبانش نیز برای تلطیف روان و بهبود حال خود به خوانش آثار او روی می آورند. روایت های او سهل خوان است و سعی می کند طوری سخن بگوید که همه سنین و اقشار با متن هایش ارتباطی بی واسطه و آسان برقرار کنند.
کتاب با این جمله ها آغاز می شود: کمی پیش از ساعت شش صبح روز پانزدهم ماه مه 1886 درحالی که آواز پرندگان در باغ طنین انداخته و آسمان صورتی رنگ را جلا می دهد و یاسمن ها هوا را با عطر خویش تقدس می بخشند، صدایی که به مدت دو روز در خانه دیکینسون ها هر اندیشه ای را ویران می کرد خاموش شد؛ صدای نفس دشوار، مسدود و بیدار، همانند صدای اره ای بر تخته ای تسلیم نشدنی…