گذار به مردم سالاری

در ساده ترین تعریف، گذار به دموکراسی از یک سو از لحاظ سیاسی به معنی استقرار حکومت انتخابی و مسئول از طریق رقابت آزاد و عادلانه میان همه نیروهای سیاسی موجود و از سوی دیگر از لحاظ اجتماعی به مفهوم برخورداری عموم مردم از آزادی ها و حقوق مدنی و سیاسی و پیدایش انجمن ها و نهادهای مدنی فعال و موثر است. از جمله عواملی که برای تحکیم نهایی دموکراسی در ادبیات گذار بر آن تاکید شده عبارت است از: تجربه پیشین حکومت دموکراتیک یا شبه دموکراتیک که سابقه ای برای استقرار دموکراسی ایجاد می کند؛ توانمندی نسبی نهادهای جامعه مدنی و فعالیت آن ها؛ ظهور ایدئولوژی دموکراسی به عنوان رقیبی نیرومند در برابر ایدئولوژی غیردموکراتیک و گرایش رهبران گذار به آن؛ و محیط بین المللی مناسب برای تحکیم و استقرار دموکراسی از جمله فشارهای بین المللی مساعد. کتاب حاضر پس از درج زمینه های نظری و تاریخی گذار به مردم سالاری، همچنین موج جدید نظریه های گذار به دموکراسی، مباحث زیر را شامل می شود: زمینه های سیاسی و اجتماعی فروپاشی رژیم های غیردموکراتیک و گذار آن ها به دموکراسی؛ کارکردهای اپوزیسیون در گذار به دموکراسی؛ گذار به دموکراسی از چشم انداز بسیج سیاسی؛ گذار به دموکراسی از چشم انداز نظری? تصمیم گیری؛ وضع دولت رفاهی به عنوان پشتوانه دموکراسی در عصر جهانی شدن سرمایه داری؛ و در آستانه آنومی سیاسی در ایران.