اثری غم انگیز از نبوغی بهت آور

هیچ‌چیز غم‌انگیز دیگری قدر زندگی خودمان، سرشار از شوخی، بلاهت و مسخرگی نیست! شاید در ابتدای امر این‌چنین به نظر نرسد، ولی خب کم نبوده‌ و نیستند امثال «دیو اگرز» که با روایت زندگی خودشان، این اندوه شوخ و حماقت‌بار را به رخ‌مان کشیده‌اند. در تاریخ هنر و ادبیات، بسیاری از هنرمندان نامی، با نمایش و روایت نسبت‌های خویشاوندی، روابط عاشقانه و غیرعاشقانه، رفاقت‌ها، روابط کاری و در کل مضحکه‌ی بودن روی زمین، به‌درستی خنده‌دار بودن زیست پر از نقصان‌مان را یادآور شده‌اند و این نکته را نیز گوشزد کرده‌اند که «آی آدم‌ها، زیادی خودتان را جدی می‌گیرید!»؛ از ژان رنوار، فدریکو فلینی، لوئی فردینان سلین، اریک رومر، راینر ورنر فاسبیندر تا دیوید فاستر والاس و همین دیو اگرز که اکنون کتاب «اثری غم‌انگیز از نبوغی بهت‌آور» او پیش روی ماست، کتابی که اولین نوشته‌ی منتشرشده‌ی او بود و سال‌هاست که در فهرست بهترین و مهم‌ترین ناداستان‌ها و خودزندگینامه‌های آمریکایی قرار دارد.

کتابی که خواندنش خنده‌های هیستریکی در پی دارد و هم‌زمان اندوهی نابه‌سامان و ناخواسته را به عمق جان خواننده‌اش می‌نشاند. این‌ که بتوانی در جوانی به نوشتن اثری غم‌انگیز از نبوغی بهت‌آور برسی که حتی ازدست‌شدن والدینت را تلخندی رو به دوربین ناظر زندگی‌ات بدانی، کاری‌ست که از اگرز جوان برآمده و البته بسیار ماجراهای دیگری که کتاب را به این حد خواندنی کرده‌اند.