درخت خون

هدی جواهریان سینما خوانده و سال‌ها متون حکمت هندی و شعر برخی شاعران غربی را به فارسی برگردانده. بسیار سفررفته و تجربه‌های زیسته‌اش در مقام یک نویسنده منحصر به‌فرد است و از دل همین تجربه‌ها، دانش و دغدغه تاریخ است که درخت خون متولد شده. او، با تسلط شگفتی که بر زبان فارسی دارد، قصه‌ی یک نقاش از پادر‌آمده را نوشته. نقاشی که در شهر قزوین و در دوران ناصری زندگی می‌کند. جواهریان از نگاه تمثیلی متنفر است و اعتقاد دارد که جهان را باید واقع‌گرایانه نگریست؛ برای همین از «چنار خون‌بار» مقدسی در الموت پرده‌ای می‌سازد و گویا مانیفستش در روایت تاریخ ایران همین تابلوست.اویی که معتقد است سرمای دی‌ماه اجازه رستگاری به هیچ بنی‌بشری نمی‌دهد و مدام حکمت می‌سازد در باب جهان. اما ایا می‌توان به او اعتماد کرد؟