روان درمانی در عمل

کتاب روان درمانی در عمل اثری است از کارل گوستاویونگ به ترجمه ی دکتر ارسطو میرانی و چاپ انتشارات جامی.

کارل گوستاو یونگ، فیلسوف و روان پزشک معروف اهل سوئیس و همچنین پایه گذار روان شناسی تحلیلی، در کتاب پیش رو به طور خاص به جنبه ها و مسائل مشاوره و روان درمانی می پردازد.

او ضمن ارائه ی تعریفی برای روان درمانی و مطالعه ی اهداف، اصول و مسائل آن، ارتباط میان روان درمانی را با فلسفه و پزشکی نیز بررسی می کند.

مبحث سنگین و دشوار این کتاب، فصل آخر آن به نام روانشناسی انتقال است که رابطه ی بین روان درمانی و کیمیاگری را با پرداختن به نقل قول ها از متون کیمیاگری با زبان نمادین و پرتناقضشان، مورد پژوهش قرار می دهد.

گزیده ای از کتاب
اگرچه اکتساب آگاهانه فردیت با سرنوشت طبیعی انسان سازگار است، هدف کلی او نیست. احتمالا خلق توده ای آشفته از انسان های منفرد نمی تواند هدف تعلیم و تربیت انسان باشد. چنین چیزی خیلی شبیه آرمان اذعان نشده فردگرایی افراطی خواهد بود که اساسا چیزی بیش از واکنشی مهلک به جمع گرایی به همان اندازه بیهوده نیست. برخلاف همه این ها فرایند طبیعی فردیت زاینده ی آگاهی از جماعت انسانی است، دقیقا به این دلیل که ما را از ناخودآگاه که همه انسان ها را به هم پیوند داده و بین آن ها مشترک است، آگاه می کند. فردیت با خود بودن و هم زمان با بشریت بودن در یک لحظه واحد است، چون خود بخشی از بشریت است. همین که فرد به این شیوه در خود امنیت خاطر یافت، تضمینی برای این وجود دارد که تجمیع سازمان یافته افراد در دولت حتی در یک مرجع مسلط بزرگ تر، دیگر به جای تشکیل توده ای گمنام به شکل گیری یک جماعت آگاه بیانجامد. شرط اجتناب ناپذیر برای این آزادی آگاهانه انتخاب و تصمیم گیری فردی است. بدون این آزادی و حاکمیت بر سرنوشت خود هیچ جماعت واقعی وجود ندارد و باید گفت که بدون چنین جماعتی حتی فرد آزاد و از خود مطمئن نمی تواند در بلند مدت به شکوفایی برسد. گذشته از این، افراد مستقل بهترین خدمت را به منفعت عمومی می کنند. این که انسان ها امروزه از بلوغ لازم برای چنین تصمیمی برخوردارند یا خیر، مسئله دیگری است. از سوی دیگر راه حل هایی که با شدت و حدت از رشد طبیعی پیشی می گیرند، و بر انسان تحمیل می شوند، به همان اندازه جای پرسش دارند. نمی توان در بلندمدت واقعیات طبیعت را نقض کرد. آن ها مانند آب در همه چیز نفوذ و نشت می کنند، و هر سیستمی را که به حسابشان نیاورد، تضعیف کرده و دیر یا زود ساقط می کنند اما مرجع مقتدری که سیاست مداری اش آن قدر خردمندانه است که آزادی کافی را به بازی طبیعت، که روح بخشی از آن است، بدهد، نباید بیم زوال زودهنگام داشته باشد.