عالیجناب کیشوت

گرین در آخرین اثر خود خواسته جا پای رمان نویس بزرگ اسپانیائی"سروانتس" بگذارد. اما آفریده گرین با دن کیشوت سروانتس دست کم یک تفاوت اساسی و آشکار دارد.اگر دن کیشوت را خیالات و سوداهایش به میدان کارزار و عمل میکشاند عالیجناب کیشوت را همین خیالات و سوداها از عمل باز میدارد و....عالیجناب کیشوت یکی از آثار دورهٔ آخر نویسندگی گراهام گرین است و منتقدان آن را از حیث تخیل و مضمون یکی از بهترین داستان های او می دانند. نویسنده در این داستان نیز مانند بسیاری از آثارش به درون مایهٔ تقابل ایمان مسیحی و الحاد می پردازد؛ با این تفاوت که در عالیجناب کیشوت داستان نویس که از مقبولیت خود آگاه است توسن خیال را با دلیری بیشتر می تازاند. صرف این که کشیشی در سدهٔ بیستم بر این باور باشد که نسبش می رسد به شخصیتی داستانی، خواننده را سر شوق می آورد که ببیند گراهام گرین پیرانه سر چه می خواهد بگوید. بعد که خبردار می شود آن شخصیت داستانی که کشیش خود را از نوادگان او می داند دن کیشوت است، قضیه جذاب تر هم می شود. اما آیا شوالیهٔ مدرن ما خواهد توانست بر الحاد چیره شود؟