مبارزه علیه وضع موجود

ورود شماری از دانشجویان ناراضی آلمان به ساختار دولت آن کشور در دهه 1980 در شمار مهم ترین تحولات اروپا در سال های پس از پایان جنگ دوم جهانی بود. جوانان آن کشور، سرخورده از سیر وقایع و بی اعتماد به نسل پیش، ابتدا دو راه را در پیش گرفتند: درس خوانده ها اگزیستانسیالیست هایی شدند با لباس هایی همواره سیاه به علامت سوگواری برای جامعه ای که در آن منظور از حرف زدن کتمان حقیقت است و قصد از سکوت انکارآن؛ و جوانان طبقه کارگر عریده جویانی شدند لباس های چرمی به تن و سوار بر موتور سیکلت هایی پر سر و صدا دسته اول طبقه متوسط را نگران می کرد و دسته دوم او را می ترساند. اواخر دهه 1960 اوضاع وخیم تر شد: کسانی سلاح برداشتند تا نظامی را که به نظرشان فاسد و دروغگو می رسید سرنگون کنند...
همزمان با فروریختن دیوار برلین، شماری از جوانان پرخاشگر دههٔ 1960 در حکومت آلمان واحد صاحب شغل و مقام بودند. آیا وضع موجودی که مسئولیت آن با این گروه هم هست همان چشم انداز زیبایی است که وقتی دانشجو بودند وعده اش را می دادند، و آیا این دانشجویان سابق به ناراضیان آتی مجال خواهند داد که به همین ترتیب وارد صحنه شوند و سهمی از گوی و از میدان به دست آورند؟