بسم الله الرحمن الرحیمما آدم‌ها به بهانه عادت کرده‌ایم. برای سفر رفتن دنبال بهانه‌ی تعطیلی هستیم، برای خوش‌گذراندن بهانه‌ی دورهم بودن لازم است و برای عشق ورزیدن روز ولنتاین یا سپندارمذگان یا یک چیزی مثل همین ها. ما هدف از زندگی کردن را گم کرده‌ایم و در کتاب ها و فیلم ها دنبالش می‌گردیم. ما عشق را از هالیوود یادگرفتیم و خب چون شرایطش نبود بی‌خیالش شدیم. چون پول زیادی برای خرید خرس چند میلیونی و شکلات نداشتیم، فکر کردیم که عاشق نشویم بهتر است و چون عشق را تجربه نکردیم خودمان را با کار کردن سرگرم کردیم.  البته بهانه ها هم همیشه بد نیستند، این‌که ما به بهانه روز مادر و پدر یادمان بیفتد که گاهی می‌توانیم به پدر و مادرمان هم عشق بورزیم یک نعمت است. این‌که ما به بهانه روز تولد به دوست قدیمی‌مان زنگی بزنیم و کمی از گذشته‌ی خوب‌مان حرف بزنیم خیلی هم خوب است. اما مسئله این است که بعد از مدتی ما عادت می‌کنیم و این آنجایی است که کار خراب می‌شود. جایی که فکر می‌کنیم حتما باید تولد دوست‌مان باشد تا به او سر بزنیم ، این‌که حتما باید روز مادر باشد تا از مادرمان برای تمام زحمت‌هایش تشکر کنیم.حقیقت این است که ما کمی باید از زندگی عادی فاصله بگیریم، کمی از سرعت دنیای تکنولوژی زده‌مان کم کنیم، کمی از زندگی ماشینی‌مان دور شویم و وقتی به اندازه کافی دور شدیم، کمی باخودمان خلوت کنیم و فکر کنیم که چرا و چگونه؟ همین. فکر کنیم که چقدر تا این‌جا شبیه آن چیزی هستیم که دوست داریم باشیم. چقدر از مسیر زندگی‌مان را درست آمدیم و کجا ها اشتباه کردیم. فکر کنیم که اگر فلان روز بدون هیچ بهانه‌ای به دوست‌مان زنگ می‌زدیم و برای بعد از ظهر قرار ملاقات می‌گذاشتیم و به جای الکی ساعت پر کردن مرخصی می‌گرفتیم، شاید انسان شادتری بودیم. به این فکر کنیم که چگونه می‌توانیم خودمان باشیم؟ به این فکر کنیم که بدون بهانه زندگی‌مان چقدر بهتر می‌شود. یکی از راه‌های ابراز علاقه که به خاطر تکنولوژی و سرعت ارتباطات در حال فراموشی‌ست، نامه نوشتن است. نامه نوشتن ملزم به خلق جمله است و هدیه‌ی مخلوق توسط خالق یکی از راه‌های ابراز عشق است. چهل نامه کوتاه به همسرم نادر ابراهیمی یکی از نویسنده‌های نام آشنای ایرانی است که نوشته‌های عاشقانه‌اش سال‌هاست بین مردم طرفدار دارد. نادر ابراهیمی جایی گفته است چهل نامه کوتاه به همسرم و یک عاشقانه آرام دکترینی است از نظر من برای زندگی عاشقانه‌ای که رو به تعالی دارد. در این کتاب نادر ابراهیمی چهل نامه از نامه‌هایی که به همسرش خانم فرزانه منصوری داده است را منتشر کرده. نامه‌هایی که راوی توجه به جزئیات، عشق، فراموشی، قدردانی و ... هستند. نامه‌هایی که بعضی کوتاه و ساده و بعضی عمیق و طولانی هستند.پریدخت پری‌دخت یا مراسلات پاریس تهران نوشته حامد عسکری هم از این دست کتاب هاست. در این کتاب نامه هایی بین دو زوج در دوران قاجار رد و بدل می‌شود. روزگاری که نبود سرعت در ارتباطات و نبود تکنولوژی باعث انتظار عاشق و معشوق می‌شدند. انتظاری هر چند سخت ولی شیرین. این که روزها منتظر دستخط محبوبت باشی باعث می‌شود قدر این هدیه را بیشتر بدانی. هدیه ای که خالقش فقط و فقط برای تو آن را خلق کرده‌ است. قبلا در نوشته‌ی عشق در روزگار کرونا چند کتاب در این باره معرفی کرده‌ایم.     اما حرف آخر آن‌که ما بیش از هر چیز در این زمان نیاز به تفکر داریم. به این‌که آیا در راه درستی هستیم؟ به این‌که چرا داریم زندگی می‌کنیم و چرا باید زندگی کنیم؟ ما نیاز به فکر کردن درباره‌ی واژه ها و مفاهیمی داریم که معنای‌شان خیلی از اصلش فاصله گرفته است. ما باید میراث دار خوبی برای نسل آینده باشیم...    

به نام خدا عشق در زمان کرونا! - پس تمام؟ + تمام شد. این آخرین مکالمه از بین هزاران مکالمه‌یست که در روزگار کرونا در حال جریان است. این بیماری خیلی چیزها را از ما گرفت یکی از مهم ترین هایش توفیق دیدار معشوق نسبت به عاشق بود. این بیماری توانست واژه عشق را به ابتذال بکشد. البته همه تقصیر ها را گردن این بیماری انداختن هم کمی بی انصافی است. مقصر اصلی خود ما هستیم، ما زرد پسند های عشق های اینستاگرامی.مایی که وقت‌مان را به جای خواندن کتاب ((خطاب به عشق)) صرف روابط پوچ اینستاگرامی کردیم. مایی که خودمان را از خواندن نامه های آلبر کامو به معشوقه‌اش ماریا کاسارس محروم کردیم. جایی آلبر کامو به معشوقه اش می‌نویسد: “ ای کاش می‌دانستی! انتظارم را، بی قراری‌ام را، هیجان فروخفته ام را، تمنایم را. اما چه کنم! تو از هیچ کدام این ها بی‌خبر نیستی و آن‌قدر مرا می‌شناسی که بتوانی آنچه را که نمی‌دانی، تصور کنی. هر بار که حرکتت را یک روز عقب می‌اندازی، تصور کن آن روز بر من چه می‌گذرد. شاید این‌طور عزم آمدن کنی.”آری عشق همین انتقال حس است که کمالش بین عاشق و معشوق اتفاق می افتد. عشق، توجه به جزئیات است و همین توجه است که عیار عاشق را می سنجد. نادر ابراهیمی جایی در ((چهل نامه کوتاه به همسرم)) می‌نویسد: عزیز من! دیروز، به دلیلی چه‌بسا بر‌حق، از من رنجیده بودی. دیشب که در باب فروش چیزی برای دادن اجاره‌ی خانه، با مهرمندی آغاز سخن کردی، ناگهان در دلم دریچه‌یی گشوده شد و شادی بی حسابی به قلبم ریخت؛ چرا که دیدم، ما، رنجیدگی‌های حاصل از روزگار را، چون موج های غُرانِ بیتاب، چه خوب از سر می‌گذرانیم و باز بالا می‌پریم و بالاتر، و فریاد می‌کشیم: الا ای موج دیگر! بیا بیتاب بگذر!  این عبارت ها را نادر ابراهیمی‌یی خلق کرده که استادِ خلق عبارت های پیچیده است. نادر ابراهیمی‌یی که نوشته های عاشقانه‌اش سالهاست که در اوج دارد می‌درخشد ولی همین نادر خان ابراهیمی به همین سادگی با توجه به جزئیات مفهوم عشق را به ما آموخته است. حالا این نوشته ها را مقایسه کنید با چیزی که دارند از عشق به ما نشان می‌دهند. که حیف است واژه عشق را به آن اطلاق کردن. حال حساب کنید چند پائیز گذشته است و ما چقدر فرصت از دست داده‌ایم. چقدر می‌توانستیم این عشق های ناب را بخوانیم و یاد بگیریم ولی وقتمان را صرف خبر های وایرال شده در فضای بی عشق مجازی کردیم. قهوه ات را بخور آرام گوش کن شاید باهم دوباره قهوه‌ای نخوریم و فرصت دیگری نباشد برای حرف زدن درباره‌ی تو چیزی نمی‌گویم، درباره‌ی خودم نیز. ما نقطه‌ی صفریم بر شمال عشق دو سطرِ حاشیه‌نویسی شده بامداد اما درباره‌ی چیزی بزرگ‌تر از تو و بزرگ‌تر از من حرف می‌زنم پاک‌تر از تو و من. عشق، پروانه‌ای بهشتی که روی شانه‌های‌مان نشست و فراریش دادیم ماهی‌یی طلایی که از عمق دریا آمد و لهش کردیم ستاره‌ی آبی که دستش را دراز کرد و ما پس زدیم. این ها عبارت هایی بود از کتاب ((صد نامه‌ی عاشقانه)) از نزار قبانی، عاشقی که معشوقه‌اش را در یک بمب‌گذاری از دست داد...این عبارت ها همه دارند به ما می‌گویند که آی! ابناء بشر اینی که دارند به شما نشان می‌دهند عشق نیست.  عشق چیزی محترم‌تر، عمیق‌تر و با شخصیت تری‌ست از چیزی که ما داریم تجربه‌اش می‌کنیم. ما همین امروز می‌توانیم تمام معادلات را عوض کنیم، اگر بخواهیم، اگر بخوانیم. بیایید فرصت باقی مانده را برای قیام علیه ابتذال استفاده کنیم. امیرحسین اکبری